Socjoterapia

1. Co najbardziej motywuje Cię do podjęcia pracy jako socjoterapeuta?

Możliwość wspierania grup (np. młodzieży) w rozwiązywaniu ich problemów społecznych i emocjonalnych. Zainteresowanie teoriami psychologicznymi i badaniem dynamiki grupy. Chęć prowadzenia ciekawych zajęć i bycia autorytetem dla uczestników.

2. Prowadzisz zajęcia grupowe i wybucha ostry konflikt między dwoma uczestnikami. Twoja reakcja:

Przerywam eskalację, ale dążę do tego, by grupa (z moją pomocą) przeanalizowała źródło konfliktu i spróbowała znaleźć rozwiązanie. Natychmiast rozdzielam uczestników i rozmawiam z każdym na osobności, aby uspokoić sytuację. Kategorycznie uciszam obie strony, wprowadzając karę za zakłócanie porządku i pomyślę o tym później.

3. Jak radzisz sobie z pracą z osobami, które regularnie wykazują opór lub zachowania agresywne?

Rozumiem, że to często objaw głębszych problemów; staram się dotrzeć do przyczyn takiego zachowania i cierpliwie budować zaufanie. Czuję frustrację, ale staram się profesjonalnie wykonywać swoje zadania, trzymając się planu. Odbieram to osobiście i mam trudności z kontynuowaniem pracy z taką osobą, wolę skupić się na chętnych.

4. Jaka jest według Ciebie kluczowa rola socjoterapeuty w procesie zmiany?

Tworzenie bezpiecznej przestrzeni, w której grupa może doświadczać, korygować i uczyć się nowych sposobów funkcjonowania społecznego. Diagnozowanie indywidualnych problemów uczestników i proponowanie im gotowych rozwiązań do wdrożenia. Przede wszystkim organizowanie czasu wolnego w atrakcyjny sposób, aby odciągnąć uczestników od negatywnych wpływów.

5. Dlaczego decydujesz się na studia podyplomowe z socjoterapii, mając już ukończone inne studia?

Chcę zdobyć specjalistyczne narzędzia do pracy z grupami, które konkretnie uzupełnią moją dotychczasową wiedzę (np. pedagogiczną, psychologiczną). To ciekawy dodatek do CV, który może otworzyć nowe możliwości zawodowe w sektorze pomocy społecznej. Mój poprzedni kierunek okazał się pomyłką, szukam czegokolwiek, co da mi stabilną pracę z ludźmi.

6. Wyobraź sobie, że musisz zaprojektować zajęcia na temat asertywności dla grupy nastolatków. Twoje podejście:

Z przyjemnością projektuję serię kreatywnych ćwiczeń i scenek (drama), które pozwolą im przećwiczyć trudne sytuacje w praktyce. Szukam w internecie gotowego, sprawdzonego scenariusza i realizuję go krok po kroku. Robię mini-wykład na temat asertywności i liczę, że wywiąże się dyskusja.

7. Gdy uczestnik grupy dzieli się bardzo trudną, osobistą historią:

Słucham z empatią, akceptuję jego emocje, ale zachowuję profesjonalny dystans, by móc adekwatnie wspierać jego i resztę grupy. Bardzo mocno przeżywam to emocjonalnie i mam chęć "zaopiekowania się" tą osobą, dając jej specjalne prawa w grupie. Czuję się bardzo niezręcznie i staram się szybko zmienić temat na bardziej neutralny, aby nie psuć atmosfery.

8. Który z poniższych tematów wydaje Ci się kluczowy w przyszłej pracy socjoterapeuty?

Analiza procesu grupowego, metody pracy z oporem i skuteczna komunikacja interpersonalna. Diagnoza kliniczna i psychopatologia jednostki. Zarządzanie projektami socjalnymi i pozyskiwanie funduszy na działania.

9. Jak wyobrażasz sobie połączenie wiedzy z tych studiów podyplomowych z Twoją przyszłą praktyką zawodową?

Jako kluczowe kompetencje do prowadzenia terapii grupowej i zajęć rozwojowych w placówkach (szkoła, świetlica, ośrodek) lub we własnej praktyce. Jako dodatkową wiedzę teoretyczną, która przyda się w każdym zawodzie społecznym, ale raczej nie będę prowadzić grup. Nie mam jeszcze sprecyzowanych planów, liczę, że studia wskażą mi, co chcę robić.

10. Grupa, z którą pracujesz od kilku tygodni, jest apatyczna i nie chce brać udziału w zajęciach. Co robisz?

Analizuję, co może być przyczyną (np. złe dobranie metod, lęki, relacje w grupie) i próbuję zmodyfikować plan, otwarcie rozmawiając o tym z grupą. Stosuję sprawdzoną metodę "na przełamanie lodów" z innej grupy, licząc, że tym razem też zadziała. Uznaję, że grupa jest "trudna" lub "niezmotywowana" i kontynuuję zajęcia według pierwotnego planu.